Πρόκειται για μια ιδιοφυή μέθοδο οπτικής μετάδοσης μηνυμάτων (γράμμα-γράμμα) μεταξύ υψωμάτων που απείχαν αρκετά χιλιόμετρα, επινόηση των Κλεοξένη και Δημόκλειτου κατά τον 2ο αιώνα π.Χ., και η οποία βασιζόταν σ’ ένα συνδυαστικό σύστημα πυρσών. Το σύστημα μπορεί να χαρακτηριστεί ψηφιακό (πενταδικό των δύο ψηφίων), προδρομικό της σημερινής τεχνολογίας και μοναδική στο είδος της καταγεγραμμένη πρόταση παγκοσμίως μέχρι τον 16ο αιώνα μ.Χ.. Με απλοϊκή χρήση πυρσείας (προσυμφωνημένου μηνύματος) και δικτύου φρυκτωριών –μέθοδο που επινόησε ο Παλαμήδης–, η άλωση της Τροίας έγινε γνωστή στις Μυκήνες μέσα σε μια νύχτα από τον βοηθό του Παλαμήδη, τον Σίνωνα. (Αισχύλος, Αγαμέμνων).
Σε κατάλληλα επιλεγμένα υψώματα κτίζονταν οι φρυκτωρίες. Κάθε φρυκτωρία περιλάμβανε «δύο τοίχους με ύψος αναστήματος ανδρός» και τη δυνατότητα ανάρτησης πέντε πυρσών στον καθένα. Μεταξύ των τοίχων υπήρχε ειδική διόπτρα (σκοπευτική διάταξη δύο αυλίσκων) για τη διάκριση από τον φρυκτωρό των δεξιών ή αριστερών πυρσών της απέναντι φρυκτωρίας. Επίσης, κάθε φρυκτωρός διέθετε πέντε πινακίδες με αναγεγραμμένα τα γράμματα του αλφαβήτου χωρισμένα σε πεντάδες. Οι αριστεροί πυρσοί από το μέρος του πομπού-φρυκτωρού αναφέρονταν στον αριθμό της πινακίδας, ενώ οι δεξιοί στη σειρά του γράμματος της συγκεκριμένης πινακίδας. Η έναρξη της διαδικασίας αποστολής γινόταν με την ανάρτηση δύο πυρσών από τον πομπό, την επιβεβαίωση με την ανάρτηση δύο πυρσών από τον δέκτη και το κατέβασμα των πυρσών και από τους δύο. Για παράδειγμα, όταν υψώνονταν δύο πυρσοί στον αριστερό τοίχο και τέσσερις στον δεξιό, γινόταν εκπομπή του γράμματος «Ι».