Πρόκειται για ένα τρυπάνι με κυλινδρικό στέλεχος, το οποίο έφερε περιφερειακά πριονωτά δόντια (παρόμοιο με τα σημερινά ποτηροτρύπανα), και χρησιμοποιείτο για τη διάνοιξη μιας μεγάλης οπής στο κρανίο του ασθενούς. Το τρυπάνι περιστρεφόταν με τη βοήθεια της τυλιγμένης χορδής ενός τόξου ή μιας συνήθως ξύλινης λαβής. Σκοπός της διάτρησης (πρωτοεμφανίζεται στην παλαιολιθική εποχή) ήταν η αντιμετώπιση ημικρανιών, επιληψίας και άλλων ψυχικών διαταραχών. Αρκετοί ασθενείς επιβίωναν του τρυπανισμού, όπως αποδεικνύεται από τους επουλωμένους τρυπανισμούς σε πολλά κρανία.