Πρόκειται για μια ευφυέστατη μέθοδο αποστολής προσυμφωνημένων μηνυμάτων, που περιέγραψε ο Αινείας ο Τακτικός (στο απολεσθέν τμήμα του έργου του «Πολιορκητικά») και διέσωσε ο Πολύβιος. Χρησιμοποιήθηκε κυρίως για την ταχεία μεταφορά μηνυμάτων στην αχανή αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σε κατάλληλα επιλεγμένα υψώματα αγγελιαφόροι χρησιμοποιούσαν ισομεγέθη πήλινα ή μεταλλικά δοχεία με νερό (ύψους έως 3 πήχεων και πλάτους έως 1 πήχεως), όπου επέπλεαν πλωτήρες από φελλό λίγο στενότεροι των στομίων. Στη μέση των πλωτήρων ήταν στερεωμένοι ράβδοι διαιρεμένοι
σε ίσα μέρη (τριών δακτύλων) με αναγεγραμμένα τα ίδια προσυμφωνημένα μηνύματα στο καθένα,
π.χ. «Ήρθαν ιππείς στη χώρα». Ο χειριστής-πομπός, ανυψώνοντας έναν αναμμένο πυρσό, έδινε σήμα στον χειριστή-δέκτη για την αποστολή μηνύματος και περίμενε την ανύψωση πυρσού και από τον δέκτη για επιβεβαίωση. Στη συνέχεια, κατέβαζε τον πυρσό του δίνοντας το σήμα για το ταυτόχρονο άνοιγμα και από τους δύο των κρουνών των συσκευών τους. Οι ράβδοι με τα μηνύματα κατέβαιναν και όταν στο χείλος της συσκευής του πομπού εμφανιζόταν το επιθυμητό μήνυμα για αποστολή, τότε ξανασήκωνε τον
πυρσό του δίνοντας το σήμα στον δέκτη για την ταυτόχρονη και από τους δύο διακοπή της εκροής. Λόγω της γεωμετρικής ομοιότητας των συσκευών, το επιθυμητό μήνυμα εμφανιζόταν και στη συσκευή του δέκτη.