Πρόκειται για χειροκίνητο μύλο που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες για το άλεσμα των δημητριακών και εξακολουθούσε να είναι σε χρήση μέχρι πρόσφατα.
Αποτελούνταν από δύο κυλινδρικές πέτρες («τριβείο» και «τριπτήρα» ή αλλιώς «ιγδίο» και «ύπερο»), απ’ τις οποίες η κάτω ήταν σταθερή, ενώ η επάνω περιστρεφόταν από τη χειρολαβή της. Ο καρπός εισερχόταν από το κεντρικό άνοιγμα της επάνω πέτρας, αλεθόταν ανάμεσα στις πέτρες και εξερχόταν λόγω της φυγόκεντρης δύναμης από την περιφέρεια.