Πρόκειται για ταπεινό πνευστό όργανο, τον πανάρχαιο αυλό του Πανός, που χρησιμοποιούνταν συνήθως από βοσκούς. Αναπαρίσταται σε κυκλαδικά ειδώλια της τρίτης χιλιετίας π.Χ.
Αποτελούνταν από μια ομάδα 4 έως 18 καλαμένιων συνήθως σωλήνων χωρίς γλωσσίδες και πλευρικές οπές για τα δάχτυλα. Οι σωλήνες ήταν συνδεμένοι μεταξύ τους με λινάρι, καλάμι ή κερί.
Ο εκτελεστής την κρατούσε με τα δύο του χέρια και φυσούσε στους επιθυμητούς αυλούς από το ανοικτό άνω άκρο τους. Το διαφορετικό ηχητικό μήκος και επομένως οι διαφορετικοί μουσικοί φθόγγοι εξασφαλίζονταν είτε από κατάλληλους βαθμιαία ανισομήκεις αυλούς, είτε (συνηθέστερα) από ισομήκεις φραγμένους με κερί στο απαιτούμενο βάθος. Παρήγαγε βαθείς, γλυκούς με πλούσιες “αρμονικές” ήχους.