Πρόκειται για πολύχορδο όργανο με ανισομήκεις χορδές. Ο ήχος της ήταν γλυκός, αιθέριος και αισθησιακός.
Αποτελούνταν από ένα ξύλινο ηχείο που έφερε μια τεντωμένη παλλόμενη μεμβράνη, ενωμένο σε ορθή ή οξεία συνήθως γωνία με έναν ξύλινο βραχίονα που έφερε τα στοιχεία τεζαρίσματος των χορδών. Οι χορδές ξεκινούσαν κατά μήκος της δερμάτινης επιφάνειας του ηχείου και κατέληγαν παράλληλες ή συγκλίνοντας ελαφρά στον οριζόντιο βραχίονα. Το μεγάλο καμπύλο ηχείο της ήταν πεπλατυσμένο στο ένα άκρο του και εκεί αντηχούσαν οι μακρύτερες χορδές.
Ο καθιστός εκτελεστής (σχεδόν πάντα γυναίκα που αποκαλούνταν “ψάλτρια”) κρατούσε την άρπα με το βραχίονα του οργάνου οριζοντιωμένο πάνω από το αριστερό μηρό του με το ηχείο όρθιο δίπλα στο σώμα του. Με τα δάχτυλα και των δυο χεριών του τραβούσε τις χορδές που ποίκιλαν από εννέα έως είκοσι-δύο.