Πρόκειται για πολεμικό κωπήλατο πλοίο με δύο σειρές κουπιών σε κάθε πλευρά. Πρόκειται για επαναστατική επινόηση (πιθανότατα των Βοιωτών από τον τρωικό πόλεμο ή ασφαλέστερα των αποίκων τους στις Ερυθρές της Μ. Ασίας κατά τον 8ο αι. π.Χ.) που πρόσδιδε στο σκάφος περισσότερη κινητήρια ισχύ χωρίς αύξηση του μήκους του. Αυτό ήταν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στις καταδιώξεις των πειρατών και στους εμβολισμούς των αντιπάλων. Η πλοήγηση επιτυγχανόταν με τα δύο μεγάλα κουπιά της πρύμνης. Επικουρικά διέθετε ένα μεγάλο τετράγωνο ιστίο με πλήθος τροχαλιών για τον ευχερή χειρισμό του. Συνήθως έφερε 100 κουπιά (εκατόντορος). Το μήκος και το πλάτος της έφθαναν τα 32 και τα 4,80 μέτρα αντίστοιχα. Μερικές φορές έφερε κατάστρωμα για την προστασία των κωπηλατών και την ευχερή μεταφορά των οπλιτών.
ΠΗΓΕΣ: «Αιλιανός ο Τακτικός, Τακτική θεωρία», «Εκδοτική Αθηνών, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», «Ντελλόπουλος, Η ελληνική τριήρης», «Π. Δεληγιάννης, Ναυτική Ιστορία»