Το αρχαίο ελληνικό θέατρο υπήρξε μια εκπληκτική καινοτομία σε παγκόσμια κλίμακα και ενσωμάτωνε κάθε φορά την τεχνολογία αιχμής της εποχής. Η ίδια η εξέλιξη του θεάτρου ως οικοδόμημα υπήρξε εντυπωσιακή από την απομονωμένη «ορχήστρα» με την προσθήκη του ιδιοφυούς «κοίλου» και τη χρήση απλών ξύλινων σκηνικών έως τα εκθαμβωτικά λίθινα συγκροτήματα με την εκπληκτική «σκηνή», με τις υπέροχες κιονοστοιχίες του «προσκηνίου» και των δύο «παρασκηνίων», την επιβλητική εξέδρα του «λογείου» και τις απόλυτα εναρμονισμένες στο χώρο «παρόδους».

Από τα πρώιμα χρόνια της εμφάνισης του θεάτρου (6ος αιώνας π.Χ.) πλήθος τεχνολογικών καινοτομιών βρήκαν εφαρμογή ή επινοήθηκαν για να βελτιστοποιήσουν τη λειτουργία του και να εξυπηρετήσουν το θέαμα. Η «Χαρώνειος κλίμακα» μια κρυφή υπόγεια διάβαση για την έλευση του Χάροντα, τα «αναπιέσματα» σύστημα καταπακτών για την ταχεία εμφάνιση και εξαφάνιση προσώπων και αντικειμένων, ο «από μηχανής θεός» μια ανυψωτική μηχανή για την εναέρια μεταφορά προσώπων (πρόδρομος των σημερινών ανυψωτικών θεατρικών μηχανισμών), το «εκκύκλημα» και η «εξώστρα» για την απλή μεταφορά νεκρών ή αντικειμένων στη σκηνή έως την ταχεία εμφάνιση ή και αλλαγή του εσωτερικού σκηνικού όμοια με τις σύγχρονες περιστροφικές σκηνές πάνω σε βαγονέτο.