Εισαγωγή

Η αστρονομία είναι άλλη μια κατ’ εξοχήν ελληνική επιστήμη αφού θεμελιώθηκε σε βάθος από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και αστρονόμους. Είναι ανεκτίμητα τα δώρα που προσφέρθηκαν στον παγκόσμιο πολιτισμό, όπως η σφαιρικότητα της Γης (Πυθαγόρας, 6ος αιώνας π.Χ.), το ηλιοκεντρικό σύστημα (Αρίσταρχος ο Σάμιος 310 – 230 π.Χ.), η ακριβής μέτρηση της περιφέρειας της Γης, (Ερατοσθένης, 276 – 192 π.Χ.), ο ακριβής κατάλογος 1030 αστέρων με πολικές συντεταγμένες και φαινόμενο μέγεθος (Ίππαρχος, 2ος π.Χ. αιώνας), κ.ά.
Παράλληλα, επινοήθηκαν μαθηματικά μοντέλα και όργανα για τον υπολογισμό και την πρόβλεψη των εκλείψεων ηλίου και Σελήνης αλλά και τη φαινόμενη κίνηση των πλανητών. Η ακρίβεια των αστρονομικών οργάνων της ελληνιστικής εποχής αλλά και οι διαχρονικές παρατηρήσεις των παλαιότερων αστρονόμων ήταν τέτοιες που επέτρεψαν στον Ίππαρχο να ανακαλύψει ακόμη και το φαινόμενο της μετάπτωσης των ισημεριών (ισοδύναμο με τη περιοδική μετάπτωση του άξονα περιστροφής της Γης) κάθε 26.000 περίπου χρόνια αλλά και να υπολογίσει με ακρίβεια τη διάρκεια του (ηλιακού) έτους σε 365+1/4-1/304 (365,24671) ημέρες.