Η αυτοκίνηση και η αυτόματη πλοήγηση πρωτοεμφανίζονται στην εικοστή (Σ) ραψωδία της Ιλιάδας (8ος αιώνας π.Χ.). Εκεί, ο Όμηρος επινοεί τους «είκοσι αυτόματους τρίποδες με χρυσές ρόδες», που κατασκεύασε ο Ήφαιστος, ο τεχνολόγος Ολύμπιος θεός. Αυτοκινούμενοι και χωρίς οδηγό, έρχονταν στη σύναξη των θεών, τους σέρβιραν και επέστρεφαν. Αν και δεν υπάρχει σαφής τεχνική περιγραφή και ρεαλιστικό τεχνολογικό υπόβαθρο, το εδάφιο είναι σημαντικότατο, γιατί υποδηλώνει το γενικότερο ενδιαφέρον των αρχαίων Ελλήνων για το αυτοκινούμενο και αυτοπλοηγούμενο όχημα.
Οι μυθικές αναφορές του Ομήρου γενικά για τον αυτοματισμό και τις αυτόματες μηχανές είναι πολλές, όπως οι αυτόματες πύλες, οι χρυσές θεραπαινίδες, οι χρυσοί κύνες – φύλακες, τα νοήμονα πλοία των Φαιάκων κ.ά. Όμως, τον 4ο αιώνα π.Χ. η τεχνολογία αυτοκίνησης έχει γίνει ήδη εφικτή, αφού ο Αριστοτέλης στη «Μετά τα φυσικά» πραγματεία του εξυμνεί αυτά τα θαυμαστά υπαρκτά αυτόματα της εποχής του.
Οι αυτόματοι τρίποδες του Ηφαίστου και το αυτοπλοηγούμενο αυτοκίνητο γίνονται πραγματικότητα κατά την ελληνιστική εποχή από τους Αλεξανδρινούς μηχανικούς του 3ου αιώνα π.Χ., και κυρίως από τον Φίλωνα τον Βυζάντιο. Η κινητήρια δύναμη οφείλεται συνήθως στην ελεγχόμενη κάθοδο ενός μολύβδινου βάρους (δυναμική ενέργεια). Η περιστροφή των τροχών και η αυτόματη πλοήγηση του οχήματος επιτυγχάνονται από την έλξη περιελιγμένων σχοινιών (προγραμματισμένων σύμφωνα με το επιθυμητό σχέδιο πορείας πάνω σε πείρους) στους κινούμενους άξονές τους.