Η προσφορά των αρχαίων Ελλήνων στα μαθηματικά ήταν τεράστια. Στη γεωμετρία η επίλυση προβλημάτων με τη χρήση μόνο κανόνα και διαβήτη οδήγησε στην ανάπτυξη της γεωμετρικής άλγεβρας και στη θεμελίωση της ευκλείδειας γεωμετρίας που απαράλλακτη διδάσκεται ως τις μέρες μας. Εισήχθησαν η ανάλυση, η σύνθεση, η επαγωγή ως επιστημονικές μέθοδοι. Την ελληνιστική περίοδο αναπτύχθηκε ένα είδος τριγωνομετρίας με τη βοήθεια αναλυτικών πινάκων των χορδών μιας περιφέρειας ενός κύκλου. Επινοήθηκε μία μέθοδος διαφόρισης σε ορθογώνιο ή και πλαγιογώνιο σύστημα συντεταγμένων για την αντιμετώπιση προβλημάτων στις ακρότατες τιμές. Ανακαλύφθηκαν μέθοδοι ολοκλήρωσης για τον υπολογισμό ειδικών εμβαδών, όγκων, μηκών και κέντρων βαρών. Τέλος, για την επίλυση εξισώσεων 3ου και 4ου βαθμού, χρησιμοποιήθηκαν ευφυέστατες μηχανικές δομές (κινηματική γεωμετρία), όπως ο κυβιστής του Πλάτωνα, το μεσολάβιον του Πτολεμαίου και ο τριχοτόμος (μέσω της κογχοειδούς) του Νικομήδη.